KERK OF AULA

Menige uitvaartondernemer houdt mensen voor dat een afscheid in hun aula veel persoonlijker is dan in de kerk.

Dat doet geen recht aan de toegewijde inzet van menig parochiepriester om de uitvaart in de kerk heel persoonlijk te maken. Zelf heb ik vele uitvaarten gedaan en nog nooit heeft achteraf iemand  gezegd dat het niet persoonlijk was. Integendeel, ik kreeg menige dankbrief waarin mensen schreven geraakt te zijn door het persoonlijk karakter van de liturgie.

Natuurlijk is er verschil.

Je ziet het meteen aan de positie van de overledene. In de aula staat die met zijn gezicht naar het publiek. Als was het zijn laatste optreden. In de kerk staat de overledene met zijn gezicht naar het altaar gekeerd. Samen met alle aanwezigen gericht naar het mysterie van alle leven dat God is. We hoeven God eigenlijk niets meer te vertellen over het leven van deze mens. Want God ziet het hart. Alles wat wij over een gestorven mens nog vertellen doen we meer voor onszelf. En dat mag natuurlijk. We willen dit voorbije leven in woorden gedenken en eren. Maar te veel woorden zijn vaak “overdone”. En geprojecteerde foto’s van oma in badpak op de camping of in carnavalsroes zijn niet altijd gepast. Waarom moet dat gedeeld worden met aanwezigen die daar vaak niets mee te maken hebben?

De kernvraag bij een uitvaart is deze: is onze enige hoop dat de  overledene louter  in de herinnering voortleeft?  Dan is de aula de geschikte plek. Geloven we dat we een gestorven mens ook in Gods Hand leggen, dan past serene ingetogenheid en gebed in een kerk beter. Bij de begrafenis van de koningin van Engeland was dat mooi te zien. Weinig woorden maar indrukwekkende liturgie.

Het afnemend aantal uitvaarten in de kerk laat mijns inziens de geloofscrisis zien waarin vele hedendaagse mensen nu verkeren.

FD